7. Podatek rolny.

Podatek rolny jest uregulowany ustawą z dnia 15 listopada 1984 roku o podatku rolnym (Dz.U. z 2006 r. Nr 136 poz.969 z późn.zm.). Podatek ten stanowi ważne źródło dochodów budżetowych gmin wiejskich[1].

Opodatkowaniu podatkiem rolnym podlegają grunty, które zostały sklasyfikowane w ewidencji gruntów i budynków jako użytki rolne lub jako grunty zadrzewione i zakrzewione na użytkach rolnych. Nie podlegają opodatkowaniu grunty zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej innej niż działalność rolnicza. [2]

Podatnikiem i płatnikiem podatku rolnego jest osoba fizyczna, osoba prawna oraz jednostka organizacyjna nieposiadająca osobowości prawnej, która jest:

• właścicielem gruntów,

• posiadaczem gruntów będących własnością Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego(pod warunkiem, że posiadanie to: wynika z umowy podpisanej z właścicielem, z Agencją Własności Rolnej Skarbu Państwa albo z innego tytułu prawnego),

•  posiadaczem samoistnym gruntów,

• użytkownikiem wieczystym gruntów,

• dzierżawcą gruntów gospodarstwa rolnego, które zostało w całości lub części wydzierżawione zgodnie z umową zawartą stosownie do przepisów o ubezpieczeniu społecznym rolników lub przepisów dotyczących uzyskiwania rent strukturalnych[3].

Za podstawę opodatkowania podatkiem rolnym przyjmuje się:

• dla gruntów gospodarstw rolnych - liczbę hektarów przeliczeniowych ustalanych na podstawie powierzchni, rodzajów i klas użytków rolnych wynikających z ewidencji gruntów oraz zaliczenia do okręgu podatkowego,

• dla pozostałych gruntów - liczbę hektarów wynikającą z ewidencji gruntów i budynków.

Ponadto ustala się cztery okręgi podatkowe, do których zalicza się gminy oraz miasta w zależności od warunków ekonomicznych i produkcyjno-klimatycznych[4]

Przeliczniki powierzchni użytków rolnych zawiera tabela zawarta w art.4 ust.5 ustawy.

Stawki podatku rolnego kształtują się następująco:

• dla gruntów gospodarstwa rolnego: równowartość pieniężna 2,5 q żyta - od 1 ha przeliczeniowego

• dla innych gruntów rolnych podlegających podatkowi rolnemu: równowartość pieniężna 5 q żyta - od 1 ha

i są obliczone wg. średniej ceny skupu żyta za pierwsze trzy kwartały roku poprzedzającego rok podatkowy.

Cena średnia skupu żyta za okres dotyczący pierwszych trzech kwartałów 2009 r. wynosiła 34,10 zł za dt i ma zastosowanie do wyliczenia podatku rolnego na 2010 r. [5].

Biorąc pod uwagę także z art. 6. ust 2 ustawy z dn. 15 listopada 1984 r. o podatku rolnym to:

• podatek rolny od 1 ha przeliczeniowego na 2010 rok wynosi:

34,10 zł x 2,5q = 85,25 zł za 1 ha przeliczeniowy

•  podatek rolny dla pozostałych gruntów na 2010 rok wynosi:

34,10 zł x 5q = 170,50 zł za 1 ha fizyczny działki rolnej.

Grunty rolne w przypadku ich zajęcia na prowadzenie działalności gospodarczej podlegają opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości[6].

Rada gminy może, w drodze uchwały, obniżyć cenę skupu żyta przyjmowaną jako podstawę obliczenia podatku rolnego na obszarze gminy[7].

Od podatku rolnego zwolnione są m.in.:

• użytki rolne klasy V,VI,VIz,

• grunty orne, łąki, pastwiska objęte melioracją,

• grunty położone w pasie drogi granicznej,

•   użytki ekologiczne,

• grunty przeznaczone na utworzenie nowego gospodarstwa rolnego lub powiększenie już istniejącego do powierzchni nieprzekraczającej 100 ha,

• grunty gospodarstw rolnych powstałe z zagospodarowania nieużytków - na okres 5 lat,

• grunty wpisane do rejestru zabytków, pod warunkiem ich zagospodarowania i utrzymania zgodnie z obowiązującymi przepisami o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami,

• grunty zajęte przez zbiorniki wody służące do zaopatrzenia ludności w wodę[8].

Od podatku rolnego zwolnione są także ( zwolnienia podmiotowe):

• uczelnie,

• szkoły, placówki, zakłady kształcenia i placówki doskonalenia nauczycieli,

• placówki naukowe PAN i jednostki badawczo-rozwojowe.

Oprócz tego ustawodawca przewidział szereg ulg podatkowych m.in.:

• ulgę inwestycyjną – której podlegają wydatki poniesione na budowę lub modernizację budynków inwentarskich służących do chowu, hodowli i utrzymywania zwierząt gospodarskich oraz obiektów służących ochronie środowiska, zakup i zainstalowanie deszczowni oraz urządzeń melioracyjnych i urządzeń zaopatrzenia gospodarstwa w wodę;

•  ulgę dla żołnierzy;

• ulgę dla gruntów podgórskich i górskich;

• ulgę z tytułu klęski żywiołowej[9].

Obowiązek podatkowy dla podatku rolnego powstaje z pierwszym dniem miesiąca następującym po miesiącu, w którym powstał tytuł prawny do gruntów lub objęcie gruntów w posiadanie. Obowiązek podatkowy w podatku rolnym wygasa ostatniego dnia miesiąca, w którym przestały istnieć okoliczności uzasadniające ten obowiązek.

Osoby fizyczne powinny złożyć właściwemu organowi podatkowemu:

• dokument potwierdzający tytuł prawny do gruntów (np: akt własności, umowa kupna-sprzedaży, odpis księgi wieczystej, wypis z ewidencji gruntów, umowa dzierżawy)

• wypełnione formularze:

1. ZR-1/A „Dane o nieruchomościach rolnych”;
2. IR-1 „Informacja w sprawie podatku rolnego”;
3. ZR-1/B „Dane o zwolnieniach i ulgach podatkowych w podatku rolnym”

w terminie 14 dni od dnia wystąpienia okoliczności, które uzasadniają powstanie albo wygaśnięcie obowiązku podatkowego.

Podatek rolny dla osób fizycznych za dany rok podatkowy, ustala w drodze decyzji organ podatkowy właściwy ze względu na miejsce położenia gruntów. Podatek ten należy wpłacić w ratach proporcjonalnych do czasu trwania obowiązku podatkowego w terminie: do dnia 15 marca, 15 maja, 15 września, 15 listopada[10].

Osoby prawne i inne jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej powinny:

• złożyć do 15 stycznia, właściwemu ze względu na miejsce położenia gruntów organowi podatkowemu, deklarację na podatek rolny (DR-1), załączniki ZR-1/A i ZR-1/B na dany rok podatkowy, a jeżeli obowiązek ten powstał po tym dniu - w terminie 14 dni od dnia zaistnienia okoliczności uzasadniających powstanie tego obowiązku,

• wpłacać w ratach proporcjonalnych do czasu trwania obowiązku podatkowego obliczony w deklaracji podatek rolny - bez wezwania - na rachunek bankowy gminy w terminach do dnia 15 marca, 15 maja, 15 września, 15 listopada [11] .

---

[1] G.Szczodrowski op.cit.,s.168

[2] Art.1 Ustawy z dnia 15 listopada 1984 roku o podatku rolnym (Dz.U. z 2006 r. Nr 136 poz.969 z późn.zm.)

[3] Art.3 Ustawy z dnia 15 listopada 1984 roku o podatku rolnym

[4] Art.4 Ustawy z dnia 15 listopada 1984 roku o podatku rolnym

[5] Komunikat Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 19 października 2009 roku, M.P. z 2009, Nr 68, poz. 886.

[6] Art.2 Ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych

[7] Art.6 Ustawy z dnia 15 listopada 1984 roku o podatku rolnym

[8] Art.12 Ustawy z dnia 15 listopada 1984 roku o podatku rolnym

[9] Art.13 i 13a Ustawy z dnia 15 listopada 1984 roku o podatku rolnym

[10] Art.6a Ustawy z dnia 15 listopada 1984 roku o podatku rolnym

[11] Art.6a Ustawy z dnia 15 listopada 1984 roku o podatku rolnym oraz http://bip.uml.lodz.pl

2a. Otrzymywanie polimerów przewodzących.

Generalnie polimery przewodzące można otrzymać trzema sposobami:

•   poprzez bezpośrednie utlenianie chemiczne,   
•  na drodze elektrochemicznej, 
• poprzez polimeryzację w plazmie.

        Metoda chemiczna polega na bezpośrednim utlenieniu monomerów za pomocą chemicznych utleniaczy. Reakcja polimeryzacji jest przykładem typowego procesu łańcuchowego i jest najczęściej wynikiem rozerwania wiązań podwójnych występujących
w strukturze monomeru. W przypadku chemicznego inicjowania reakcji polimeryzacji wprowadza się związki łatwo ulegające rozpadowi na wolne rodniki, które następnie zapoczątkowują proces polimeryzacji i są trwale wbudowane w cząsteczki polimeru
np.: organiczne nadtlenki i wodorotlenki, nieorganiczne nadtlenki, ozonki oraz wybrane związki azowe i dwuazowe (nadtlenek benzoilu,  nadtlenek acetoilu, dwuazoaminobenzen
i in.) [1]. Wadą tej metody jest otrzymywanie polimeru zanieczyszczonego związkami stosowanych utleniaczy.

Metoda elektrochemiczna natomiast oparta jest na anodowym utlenianiu monomerów na fazie przewodzącej elektrody. Elektrochemiczne utlenianie można przeprowadzać galwanostatycznie (przy stałej gęstości prądowej), potencjostatycznie (przy stałym potencjale), bądź metodą woltamperometrii cyklicznej (przy liniowej zmianie potencjału w określonym zakresie). Elektropolimeryzacja pozwala na dobrą kontrolę produktów utlenienia monomeru oraz na otrzymanie polimeru w formie czystej (ze względu na brak utleniacza w środowisku reakcji) jako ciągły film na fazie przewodzącej elektrody pracującej. Dlatego też polimeryzacja metodami elektrochemicznymi jest powszechniej stosowana niż metodami chemicznymi. Poza tym istnieje tutaj bardzo duża możliwość kontroli prowadzonego procesu poprzez sterowanie potencjałem elektrody roboczej (hamowanie lub przyspieszanie polimeryzacji), programowanie ilości przepływającego ładunku (kontrola grubości uzyskiwanego filmu) [2].

Polimeryzacja plazmowa jest sposobem otrzymania specyficznych materiałów polimerowych, takich, które nie mogą być otrzymywane innymi metodami. Polimer plazmowy różni się w dużym stopniu od polimeru wytworzonego z tego samego monomeru, otrzymanego innymi metodami. Dla polimeru plazmowego nie jest możliwe określenie jednostki merowej. Polimeryzacji w plazmie ulegają prawie wszystkie związki organiczne,
a także znaczna ilość związków nieorganicznych. Zachodzące reakcje chemiczne podczas polimeryzacji w plazmie są skomplikowane, a ich mechanizm nie został jeszcze do końca wyjaśniony. Przebiegające obok siebie różne, konkurencyjne reakcje są zawsze uzależnione od poziomu energii w plazmie. Zaletą tej metody jest możliwość uzyskania ultracienkich filmów polimeru plazmowego w formie czystej (ze względu na brak utleniacza w środowisku reakcji), często mocno rozgałęzionego i usieciowanego, a zatem nierozpuszczalnego
i stanowiącego dobry materiał powłokowy [3].

Użycie odpowiedniej metody do polimeryzacji uwarunkowane jest rodzajem polimeru, który ma być badany [2].

LITERATURA

1.    H. Koneczny; „Podstawy technologii chemicznej”, PWN, Warszawa(1973)

2.    H. Scholl, T. Błaszczyk, P. Krzyczmonik; „Elektrochemia – zarys teorii i praktyki”, Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego, Łódź(1998)

3.    J. Pielichowski, A. Puszyński; „Chemia Polimerów”, Wydawnictwa AGH, Kraków(1998)

1a.Polimery przewodzące.

Polimery są to związki wielkocząsteczkowe, o makrocząsteczkach zbudowanych z powtarzających się elementów struktury, zwanych merami. Natomiast polimery przewodzące są to substancje typu polimerów zdolne do przewodzenia prądu elektrycznego, czyli wykazujące duże przewodnictwo elektryczne. Wspólną cechą polimerów przewodzących jest posiadanie układów sprzężonych wiązań podwójnych. Z punktu widzenia fizykochemicznego to, co je wyróżnia to niski potencjał jonizacji, wysokie powinowactwo elektronowe oraz niska energia przejść elektronowych [2]. Polimery mogą być łatwo i w sposób odwracalny utleniane i redukowane. Jeżeli w wyniku reakcji utlenienia z poliacetylenu usuniemy część elektronów to polimer zaczyna przewodzić wykazując przewodnictwo dziurowe (typu p). Gdy zredukujemy polimer chemicznie dodając mu elektronów, otrzymujemy przewodnik elektryczny (typu n). W trakcie tych procesów polimery zmniejszają swoją oporność elektryczną od kilku do kilkunastu rzędów wielkości i często osiągają przewodnictwo bliskie przewodnictwu metali. W trakcie procesów redoks matryca polimerowa musi być ostatecznie elektrycznie obojętna, dlatego np. w procesie utlenienia muszą być do niej wprowadzone aniony, które kompensują ładunek dodatni. Proces ten nazywamy domieszkowaniem.

Za przewodnictwo w polimerach przewodzących odpowiedzialne są następujące struktury [3,4]:

•  Solitony        -  przemieszczające się wzdłuż łańcucha niesparowane elektrony lub ładunki dodatnie (ujemne) wraz z zaburzeniem rozkładu gęstości elektronowej wokół nich;

• Polarony       -  kationorodniki lub anionorodniki;
•  Bipolarony   -  dikationy lub dianiony.

Rysunek numer 1 pokazuje wzory tych nośników na przykładzie poliacetylenu (PA) oraz poli(p-fenylenu) (PPP):

Solitony mogą być nośnikami prądu tylko w poliacetylenie. W przypadku innych polimerów, np. w poli(p-fenylenie) (PPP) czy polianilinie (PANI), przemieszczanie się solitonu prowadziłoby do wzrostu liczby pierścieni chinoidowych i w rezultacie do wzrostu energii, co nie jest możliwe. W związku z tym w polimerach tego typu nośnikami prądu mogą być polarony lub bipolarony [4,5]. Ładunek jest przenoszony dzięki tym nośnikom nie tylko wzdłuż łańcucha polimeru, ale także pomiędzy poszczególnymi łańcuchami. Polaron powstaje na skutek usunięcia jednego elektronu z  pasma walencyjnego. Powstały ładunek jest częściowo zdelokalizowany a rozciąga się poprzez kilka monomerów. Usunięcie kolejnego elektronu znajdującego się w innym segmencie łańcucha polimeru zawierającego polaron powoduje powstanie innego niezależnego polaronu. Gdy usuniętym elektronem byłby istniejący już wcześniej niesparowany elektron to powstanie bipolaron.. Bipolarony mogą powstać z dwóch polaronów w dwóch sąsiednich pierścieniach. Wówczas ich spiny parują się a łączny ładunek wynosi +2 i jest przechowywany w sieci polimeru. Przenoszony ładunek może być konsekwencją domieszkowania lub utleniania polimeru. Często zdarza się, że dla danego polimeru może występować więcej niż jeden typ przenoszenia ładunku. Zależy to od stanu utlenienia polimeru i od typów niezajętych stanów elektronowych,
które kierują przewodnictwem. Przeskok polaronów i elektronów pomiędzy sąsiednimi, niezajętymi stanami elektronowymi był proponowany jako sposób przenoszenia ładunku w przewodnikach typu polipirol. Znajdujące się w bipolaronie dwa ładunki dodatnie nie są niezależne, lecz występują jako para, która może się przemieszczać wzdłuż łańcucha dzięki przegrupowaniu podwójnych i pojedynczych wiązań[4,5,6].

Literatura:

1.    J.A. Bechamp,(1954)

2.    M. Łapkowski, „Synteza, wlaściwości i modyfikacja polimerów przewodzących – aspekty elektrochemiczne i spektroskopowe”, Zeszyty Naukowe Nr 1056, Politechnika Śląska, Gliwice(1990)

3.    Praca zbiorowa pod redakcją Z. Florjańczyka i S. Penczka; „ Chemia polimerów tom III. Polimery naturalne i polimery o specjalnych właściwościach”, Politechnika Warszawska, Warszawa(1998)

4.    R.R. Chance, D.S. Boudreaux, J.L. Brédas, R. Silbey, „Handbook of Conducting Polymers”, str 825-855, M. Dekker, N. York(1986)

5.    J.L. Brédas, G.B. Street, „Polarons, Bipolarons and Solitons in Conducting Polymers, Acc.Chem.Res.”,18(1985)309

6.    Katarzyna Zyga; „Zastosowanie powłok polianiliny do ochrony stali przed wpływem korozji”, praca magisterska , Uniwersytet Łódzki, Łódź (2002)

6. Podatek od środków transportowych.

Podatek od środków transportowych, to podatek płacony od środków transportowych, których dopuszczalna masa całkowita (DMC) wynosi powyżej 3,5 tony. W przypadku tego podatku podstawą opodatkowania jest rodzaj środka transportu i jego cechy, np. liczba osi.

Przedmiotem opodatkowania są:

• samochody ciężarowe o dopuszczalnej masie całkowitej (dmc.) wyższej niż 3,5 tony a poniżej 12 ton,

• samochody ciężarowe o dopuszczalnej masie całkowitej równej lub wyższej 12 ton,

• ciągniki siodłowe i balastowe, które zostały przystosowane do używania łącznie z naczepą lub przyczepą o dopuszczalnej masie całkowitej zespołu pojazdów od 3,5 tony do wartości poniżej 12 ton,

• ciągniki siodłowe i balastowe, które zostały przystosowane do używania łącznie z naczepą lub przyczepą o dopuszczalnej masie całkowitej zespołu pojazdów równej lub wyższej 12 ton,

• naczepy i przyczepy, które łącznie z pojazdem silnikowym posiadają dopuszczalną masę całkowitą od 7 ton do wartości poniżej 12 ton, z wyjątkiem związanych wyłącznie z działalnością rolniczą prowadzoną przez podatnika podatku rolnego,

• przyczepy i naczepy, które razem z pojazdem silnikowym posiadają dopuszczalną masę całkowitą równą lub wyższą 12 ton, z wyjątkiem związanych wyłącznie z działalnością rolniczą prowadzoną przez podatnika podatku rolnego,

•   autobusy [1].

Od 1997 roku wyłączono z opodatkowania samochody osobowe, motocykle i rowery. Podatek od samochodów osobowych został zastąpiony zwiększona stawka akcyzy na paliwa silnikowe.

Podatnikami i jednocześnie płatnikami tego podatku są zarówno osoby fizyczne jak i prawne oraz jednostki organizacyjne, które nie posiadają osobowości prawnej, a na które środek transportowy jest zarejestrowany. W przypadku współwłasności, obowiązek podatkowy ciąży solidarnie na współwłaścicielach danego środka transportu. Obowiązek podatkowy nie ciąży natomiast na podmiotach, którzy czasowo wycofali środek transportowy z ruchu (na podstawie decyzji organu rejestrującego).Obowiązek podatkowy powstaje od pierwszego dnia w miesiącu następującym po miesiącu, w którym środek transportowy został zarejestrowany na terytorium RP, a jeżeli był już zarejestrowany, to od pierwszego dnia miesiąca po miesiącu, w którym został nabyty [2].

Płatność podatku następuje w dwóch równych ratach tj. do 15 lutego i do 15 września każdego roku (po zaokrągleniu do pełnych złotych) na podstawie złożonej do 15 lutego deklaracji rocznej [3]. Wzór deklaracji dla podatku od środków transportowych określono w rozporządzeniu Ministra Finansów z 18 października 2007 r. w sprawie wzoru deklaracji na podatek od środków transportowych (Dz. U. z 2007 r. Nr 205, poz. 1484).

Jeżeli obowiązek podatkowy powstał bądź wygasł w ciągu danego roku, to za ten rok podatek ustala się proporcjonalnie do liczby miesięcy, w których obowiązek istniał [4].

Podatnicy opodatkowani podatkiem od środków transportowych zobowiązani są do samonaliczania podatku i wpłacenia go na rachunek gminy, gdzie znajduje się miejsce zamieszkania lub siedziba podatnika [5].

Zwolnione z podatku są:

• środki transportu, które są w posiadaniu przedstawicielstw dyplomatycznych, urzędów konsularnych, misji zagranicznych, osób korzystających z immunitetów (pod warunkiem wzajemności),

• pojazdy specjalne oraz pojazdy używane do celów specjalnych, np. przez policję, straż pożarną, pogotowie ratunkowe,

• środki transportowe stanowiące zapasy mobilizacyjne,

• środki transportowe wykorzystywane w tzw. transporcie kombinowanym,

• pojazdy zabytkowe w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym (czyli wpisane do rejestru zabytków lub ujęte w wojewódzkiej ewidencji zabytków) [6].

Rady gmin w drodze uchwały może według własnego uznania wprowadzić dodatkowe zwolnienia, ale nie mogą one dotyczyć posiadaczy samochodów ciężarowych i ciągników siodłowych, balastowych oraz przyczep i naczep o dopuszczalnej masie całkowitej równej lub wyższej 12 ton. W konstrukcji podatku przewidziano ulgę na tzw. transport kombinowany. Podatnik może otrzymać zwrot podatku w zależności od liczby przejazdów z ładunkiem lub bez ładunku wykonanych przez środek transportu w przewozie koleją w danym roku podatkowym w sposób, który przedstawia tabela:

LP	Liczba jazd z ładunkiem lub bez ładunku wykonanych przez środek transportu w przewozie koleją w roku podatkowym	Obniżka kwoty podatku w %
1. 2. 3. 4.	Od 100 jazd i więcej Od 70 do 99 jazd włącznie Od 50 do 69 jazd włącznie Od 20 do 49 jazd włącznie	100 75 50 25

Tabela 1 Wysokość zwrotu podatku w transporcie kombinowanym.

 J.Ickiewicz op.cit. str. 224

Zwrot podatku od środków transportowych następuje w gotówce lub na rachunek bankowy podatnika w terminie 3 miesięcy od dnia złożenia wniosku ( najpóźniej do 31 marca roku następującego po roku podatkowym) [7].

Stawki podatku od środków transportowych ustala rada gminy w formie uchwały i nie mogą one przekroczyć stawek maksymalnych przewidzianych w art. 10 ust.1 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. Stawki te nie mogą być też niższe niż przedstawione w załącznikach 1-3 do ustawy.

Przykładowe stawki maksymalne podatku od środków transportowych na 2010 rok przedstawia tabela:

Lp.	Rodzaj środka transportu	Stawki na 2010 rok w zł
1.	Samochody ciężarowe o masie całkowitej od 3,5 tony do wartości poniżej 12 ton, w tym: od 3,5 tony do 5,5 tony włącznie powyżej 5,5 tony do 9 ton włącznie powyżej 9 ton	729,28 1216,64 1459,96
2.	Samochody ciężarowe o masie całkowitej równej lub wyższej 12 ton	2786,03
3.	Ciągniki siodłowe lub balastowe o masie od 3,5 tony do wartości poniżej 12 ton	1703,27
4.	Ciągniki siodłowe lub balastowe o masie równej lub wyższej niż 12 ton, w tym: do 36 ton włącznie powyżej 36 ton	2153,41 2786,03
5.	Przyczepy i naczepy, które łącznie z pojazdem silnikowym maja masę do 7 i poniżej 12 ton	1459,96
6.	Przyczepy i naczepy, które łącznie z pojazdem silnikowym maja masę całkowitą równą lub wyższą niż 12 ton, w tym:  do 36 ton włącznie    powyżej 36 ton	1703,27 2153,41
7.	Autobusy w zależności od liczby miejsc do siedzenia, w tym: mniejszej niż 30 miejsc równej lub wyższej niż 30 miejsc	1703,27 2153,41

Tabela 2 Maksymalne stawki podatku od środków transportowych w 2010 roku.

Opracowanie własne na podstawie Obwieszczenia Ministra Finansów z dnia 3 sierpnia 2009 roku w sprawie górnych granic stawek kwotowych podatków i opłat lokalnych w 2010r.

---

[1] Art.8 Ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych

[2] Art.9 Ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych

^[3] J.Ickiewicz Obciążenia fiskalne przedsiębiorstw Polskie Wydawnictwo Ekonomiczne Warszawa 2009 r. str. 226

[4] Art.11 Ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych

[5] R. Rosiński, op.cit.,s. 98

[6] J.Ickiewicz, op.cit., s.223

[7] Art.11 Ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych